عکس روز 163

سلام عزیز دلم

نمیدونم دیشب چی شده بودی! از خونه ی باباجون که برمیگشتیم خیلی تلاش کردم که توی ماشین خوابت نبره اما نشد. روی دستم بلندت میکردم اما روی هوا که بودی چشمات داشت میرفت. منم دلم نیومد و گذاشتم که بخوابی.

خونه که رسیدیم ساعت حدودای 1 بود. ساعت 1:30 بود که من دیگه اومدم بخوابم و بابامحمود رفت به مسجد دانشگاه. احساس کردم شاید سردت باشه و اومدم که روت ملحفه بندازم که یهو بیدار شدی! کنار خودم خوابوندمت تا شاید خوابت ببره اما انگار نمی خواستی بخوابی. با اینکه خیلی هم خوابت میومد. احتمالا اگه بغلت میکردم و راه میبردمت میخوابیدی اما از اونجا که نمی خوام به اینجوری خوابیدن عادت کنی تن دادم به بیدار موندنت تا یاد بگیری خودت بخوابی. شروع کردی به بازی کردن و غلت خوردن. مدام به سمت پایین تخت میخزیدی و میرفتی. چشمای مامان داشت از خواب میرفت. برای رهایی از شر پشه ها هم توی چاه های خونه سم ریخته بودیم که بوی اونها هم حسابی داشت اذیتم میکرد. خلاصه داشتم خل میشدم. چندبار که بلندت کردم دیدم همینجوری داری میخندی. نصفه شبی ریسه میرفتی! من هم که دیگه کم آورده بودم گذاشتمت روی تخت خودت و گفتم هرچی دوست داری وول بزن و خودم یه مقداری با خیال راحت دراز کشیدم. نمیدونم چقدر طول کشید که افتادی به بهونه گیری خواب و بغلت گرفتم و یه خورده خوابالو خوابالو راهت بردم تا خوابت برد. نمیدونم چقدر بعدش بود که بابا محمود اومد خونه. سر و صدای بابا رو میشنیدم که می خواست برای خودش سحری گرم کنه اما جون نداشتم از روی تخت  بلند بشم.

امروز صبح هم با یکی از دوستانم قرار داشتم مدرسه وگرنه نمیرفتم. برای همین هم خودم مجبور شدم صبح ساعت 11(!) از خواب بیدار بشم هم شما که یه ربع بعدش بیدار شدی باهات حرف بزنم و نذارم بخوابی. برای همین هم  مدرسه که رفته بودیم خیلی خوابت میومد و راحت و زود تونستم خوابت کنم.